Μετά λοιπόν από συζητήσεις και σχεδιασμούς περί κλεισίματος της ΕΡΤ που ξεκίνησαν από παλιά, απεργίες επί απεργιών της ΠΟΣΠΕΡΤ και άλλα συναφή, έγινε, με άκομψο τρόπο κατ’ εμέ, το αδιανόητο… το σχεδιαζόμενο κλείσιμο της κραταιάς ΕΡΤ υλοποιήθηκε. Και το σοκ στην κοινωνία ήταν τόσο μεγάλο που όλοι αντέδρασαν με όποιο τρόπο μπορούσαν (social media, διαμαρτυρίες, πολιτικούς τσαμπουκάδες) για να μη θιγεί το άντρο των βολεμένων που μέχρι πριν 1 ημέρα κατηγορούσαν…
Δεν είναι παράξενο αυτό..; Άνεργοι, χαμηλόμισθοι, χρεωμένοι ελ. Επαγγελματίες αντιδρούν και ανησυχούν για το αν θα καταργηθεί η σύμβαση μονιμότητας του υπαλλήλου της ΕΡΤ, αδιαφορώντας για τα δικά τους προβλήματα. Αδιαφορώντας επίσης και για το τι έκανε η ΠΟΣΠΕΡΤ όταν έχαναν αυτοί τη δουλειά τους ή τώρα που η πελατεία τους έχει πέσει στο μηδέν και στο ΤΕΒΕ πληρώνουν 1000€/δίμηνο. Τέτοια φαινόμενα επίσης παρατηρήθηκαν και στις ιδιωτικοποιήσεις του ΟΤΕ και της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ, αλλά και σε κάθε θεωρητική συζήτηση για κλείσιμο ΟΣΕ, ΔΕΗ κτλ…
Είμαστε τόσο ανιδιοτελείς λοιπόν σαν λαός που ξεχνάμε τα δικά μας προβλήματα και μας νοιάζει να μην κακοπέσει και ταλαιπωρηθεί ο Δημ. Υπάλληλος; Ή τόσο πολύ έχουμε θεοποιήσει τη μονιμότητα και την αναξιοκρατία σαν κατάσταση που, ακόμα και αν την κατηγορούμε, πρέπει πάση θυσία να επιζήσει; ‘’Δεν πειράζει παιδί μου.. εσύ να είσαι καλά και για μένα μη σκας’’ λένε ακόμα κάποιοι στοργικοί γονείς στα 35χρονα παιδιά τους που δεν θέλουν να τα δουν να κουράζονται σε δύσκολες δουλειές και προτιμούν να τα χρηματοδοτούν από τη σύνταξή τους.
Υπάρχει όμως και η άλλη εξήγηση…
Το 1973, τέσσερις Σουηδοί που κρατήθηκαν ως όμηροι για έξι ημέρες σε θησαυροφυλάκιο τράπεζας, κατά τη διάρκεια της ληστείας «δέθηκαν» συναισθηματικά με τους εγκληματίες που τους κρατούσαν, ένα φαινόμενο που ονομάστηκε Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Αν και οι αιχμάλωτοι από μόνοι τους δεν ήταν σε θέση να το εξηγήσουν, παρουσίασαν μία παράξενη σχέση με τους εγκληματίες που τους κρατούσαν. Ταυτίστηκαν με αυτούς ενώ ένιωθαν φόβο γι' αυτούς που έβαλαν τέλος στην αιχμαλωσία τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα κατέθεσαν υπέρ των εγκληματιών ή συγκέντρωσαν χρήματα για τη νομική υπεράσπισή τους (http://e-psychology.gr).
Μήπως λοιπόν η Ελληνική κοινωνία μετά από 40 χρόνια μεταπολιτευτικής ομηρίας στη διαφθορά και την αναξιοκρατία πάσχει από ένα τέτοιο σύνδρομο; Μήπως πρέπει να κοιτάξουμε την ουσία του πράγματος ρεαλιστικά και να κατανοήσουμε ότι δικαιώματα δεν έχουν μόνο οι Δημόσιοι υπάλληλοι αλλά όλος ο υπόλοιπος έξω κόσμος που διαλύθηκε σε 3 χρόνια για να μην ξεβολευτούν;
Άραγε στα τόσα άλλα ιδιωτικά ΜΜΕ (εφημερίδες, κανάλια, περιοδικά κτλ) που έκλεισαν λόγω κρίσης δεν δούλευαν άνθρωποι με οικογένειες και ανάγκες; Που ήταν όλος αυτός ο κόσμος να τους υπερασπιστεί; Που ήταν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ όταν η ίδια η Παπαρήγα έκλεισε τον 902;
ΥΓ: Η κίνηση Σαμαρά για εμένα ήταν καθαρά επικοινωνιακή και ενδεχομένως ακραία για τον τρόπο εφαρμογής της. Ίσως όμως, εάν όντως υπάρχει σχέδιο της επόμενης μέρας, να είναι μια μοναδική ευκαιρία να δημιουργηθεί μια κρατική τηλεόραση πρότυπο.